Nazywam się Urszula, jednak wszyscy mówią do mnie Ula. Jestem pogodną dziewczynką, ciekawą świata, wszędzie mnie pełno. Moi rodzice nie mogą spuścić mię z oka, bo nie wiadomo co zrobię, gdzie pójdę, nie czuję zagrożenia. Lubię chodzić swoimi ścieżkami w odwrotnym kierunku niż rodzice. Moja mama czuła od początku, że mój rozwój i zachowanie odbiegają od szeroko przyjętych norm.

Bardzo dużo płakałam, nie chciałam siadać, późno zaczęłam chodzić, dużo się złościłam. Zaczęła się rehabilitacja, diagnozowanie. Postawiono diagnozę autyzm dziecięcy i opóźnienie rozwoju psychoruchowego. Potrzebuję ciągłej opieki, dużo rehabilitacji ruchowej, cały czas pracuje z logopedą, chodzę na treningi SI i do psycholog. Jest ciągle dużo pracy przede mną, nie poddaję się jednak. Rodzice mówią, że idę cały czas do przodu. Rehabilitacja i wszystkie zajęcia, na które uczęszczam przynoszą duże postępy.